Zorlanıyorum bu aralar.
Kendimi gerçekleştirmek zor.
Neye el atsam elimden kayacak gibi.
Kimi sevsem gidecek gibi.
Biliyorum.
Bu hayatın bana mutluluk sözü yok.
İşte insan bu ya...
Umut etmeden yaşayamıyor.
Yenilgiler de hep umut edince başlıyor.
Yeniliyorum.
Ayağa kalkıyorum.
Ve tekrar yeniliyorum.
Hatta bazen tam ayağa kalkarken yeniliyorum.
Bazense daha hiç kalkamadan...
Sırf yenildi diye ayağa kalkmaktan vazgeçmeli mi insan?
Deniyorum.
Hayır!
Ayağa kalkmayı değil, bu kolay olan.
Umut etmeyi...
B.
Labels:
Şiir